De laatste weken zie ik het terug in mijn werk maar ook bij mezelf. Kwetsbaarheid, een jong deel van onszelf, vaak nog maar een baby’tje. Een deel wat al intens voelt. Een deel wat nog zo klein en onschuldig is. Een heel jong deel van onszelf dat overtuigingen heeft gemaakt puur op basis van gevoel, zonder dat het de context van wat er speelde begreep.
Beperkende overtuigingen
‘Ik doe er niet toe’, ‘ik wordt niet gehoord’, ‘ik doe het niet goed genoeg’, ‘ik ben het niet waard’, allemaal overtuigingen die belemmerend werken. Om te overleven, om de pijn van deze overtuigingen niet te hoeven voelen, hebben we strategieën gemaakt. Dit doet ons brein om ons te helpen. Het heeft altijd een positieve intentie, het wil ons beschermen en pijn en afwijzing voorkomen. Ieder kiest daarvoor een eigen manier. De één maakt zich heel groot, verheft haar stem en geeft tegengas, waarop ze vervolgens weer afgewezen wordt. Een ander gaat ontwijken, vluchten, haar lijf schiet in de paniek waardoor ze onder een moeilijke situatie uit kan komen. Weer een ander doet alles om de harmonie te bewaren. Ze zorgt voor iedereen behalve voor zichzelf waardoor ze uitgeput raakt. En wanneer ze uitgeput is dan vindt ze daar ook nog wat van. Een ander werkt keihard, neemt heel veel verantwoordelijkheid op zich. Ze heeft veel geleerd en zich verdiept, bruist van de kennis en kan het prachtig met elkaar verbinden, zodat ze haar mannetje (of vrouwtje) kan staan. Maar wanneer ze dat doet komt er weerstand, ze wordt niet gezien of gehoord, niet serieus genomen, wat haar het gevoel geeft dat ze het niet goed doet. Ze hoort er weer niet bij.
‘Helpende’ strategieën
Als ik dan kijk naar mezelf dan is dit zo herkenbaar. Iedereen heeft zijn eigen strategieën, ik ook. Ik maak me groot als ik merk dat ik geraakt wordt, ik schiet in een vechten, de aanval is dan de beste verdediging. Ik ga me verantwoorden en geef tegengas. Ik bijt me vast, mijn kiezen stevig op elkaar. Dit gebeurt ook als ik in gesprek ga met mensen die ik zie als autoriteit. Dan voel ik angst, bang dat ik het misschien niet goed genoeg weet. Bang dat ik me moet wapenen, overeind moet houden.
Wat als je het de ruimte durft te geven
Nu ik dit weet en dit mechanisme ken bij mezelf kan ik er ook anders mee omgaan. Laatst had ik een gesprek voor een cliënt op een school. De mensen waarmee ik in gesprek ging voelen voor mij als autoriteiten. In dat soort gesprekken heb ik me altijd kwetsbaar gevoeld. Dit keer pakte ik het bewust anders aan. Ik koos ervoor om de kwetsbaarheid er te laten zijn.
Voor het gesprek ben ik gaan zitten en ik ben gaan voelen wat het met me deed. De zenuwen, de kriebels in mijn lijf, onzekerheid alles mocht er zijn. Ook de angst en verdriet die erbij horen. Ik heb het niet verstopt, weggedrukt of ertegen gevochten. Het mooie was dat het ook weer zo over was toen ik het de ruimte gaf en dat er daarna mooie inzichten kwamen, zoals ‘je bent er om te helpen’, ‘je bent er om aan te geven vanuit jouw expertise wat er nodig is’, ‘juist met jouw andere kijk kun je een ander perspectief laten zien’. Het gesprek ging vanzelf. Er was nog even wat onzekerheid in het begin, een onwennigheid, maar die was zo over. We zijn tot mooie oplossingen gekomen. En dat kwetsbare deel in mij, die heb ik precies gegeven wat ze nodig had.
Meer informatie
Heb je vragen, wil je meer weten of reageren op deze blog? Laat dan gerust je reactie achter of stuur me een persoonlijk bericht via info@ilseheijmans.nl. Je krijgt altijd persoonlijk antwoord.
Liefs,
Ilse