Ze staat vlak voor haar examen. Ze bereid zich goed voor, vraagt docenten om extra uitleg als ze iets niet weet en toch…. toch voelt ze zich steeds onzeker. Zo erg dat ze soms paniekaanvallen heeft. Ze heeft al meerder dingen geprobeerd de afgelopen jaren en het gaat periodes beter, maar zeker in spannende tijden vlamt het weer helemaal op. Ze neemt zelf contact met me op met de vraag of ik haar kan helpen. Ik besluit I.E.M.T. in te zetten.
Ze weet niet precies waar haar klachten vandaan komen. Het is jaren geleden al begonnen. Het fijne van I.E.M.T. is dat ze dit ook niet precies hoeft te weten. We werken met een herinnering, het gevoel of een emotie, en zelfs werken op identiteit is mogelijk. In haar geval is het een gevoel van machteloosheid wat ze voelt als de paniek voor falen haar overvalt.
We zijn even bezig en de gebeurtenissen die aan het gevoel van machteloosheid gekoppeld zitten volgen elkaar op. Er volgt ontlading. En ineens heeft ze het helder. De scheiding. Iets wat al behoorlijk wat jaar geleden is. Dat kon ze niet voorkomen. Daar heeft ze (in haar kinderlijke beleving van het jonge meisje wat ze daar was) ‘gefaald’. Op dat moment had ze zich machteloos gevoeld.
We halen de lading van de gebeurtenis af. De herinnering is er nog maar het gevoel is anders. Ook richting toetsen en examens voelt het anders. Ze gaat rustig de deur uit. Supertrots op haar dat ze zelf hulp heeft gezocht.