‘Jij doet het allemaal gewoon’. Die zin heb ik de afgelopen periode veel gehoord. Ja, ik ga mijn dromen achterna, dat klopt. Maar waar het voor de buitenwereld lijkt alsof ik het allemaal maar even ‘gewoon’ doe, sterf ik op de weg ernaartoe echt wel 1000 doden. Ik neem je mee in mijn reis.
Dromen
Het organiseren van een retraite is al jaren een droom van mij. De ideale plek heb ik al gevonden. Al een aantal jaren sta ik er verlangend naar te kijken vanaf het strand beneden. De villa op de klif. Het gele gebouw ziet er vriendelijk uit. Vanaf het terras moet je een geweldig uitzicht hebben op de zee. Ik verzucht nog een keer tegen Emiel, mijn man hoe gaaf het zou zijn. We gaan naar huis. Wat ik me niet realiseer is dat ik het zaadje allang gepland heb.
Nieuwe wegen
In mei weet ik dat ik mijn baan op ga zeggen en echt volledig als ondernemer aan de slag ga. Ik vind het enorm spannend maar ik voel ook echt dat het tijd is. Ik heb steeds meer de behoefte aan autonomie, het zelf kunnen vormgeven, het combineren van creativiteit, inspireren, begeleiden en organiseren. En ik voel de drang naar vrijheid. Ik krijg een kans, een grote opdracht waarmee ik een start kan maken en ik grijp hem met twee handen aan en spring in het diepe.
Vakantie
In de vakantie lopen we weer op het strand in Kefalonia en ik voel hoe het verlangen om mijn idee echt vorm te geven groeit. In september blijf ik dubben. Begin oktober spreek ik het pas uit in mijn gezin, dat ik echt wil kijken wat de mogelijkheden zijn en dat er erheen wil in de herfstvakantie. Daar staan ze in eerste instantie echt niet allemaal om te springen. Ik voel mezelf er onzeker over, zelfs egoïstisch om alleen te gaan, en aan de andere kant voel ik dat het me zoveel op kan leveren. Dat het me juist dat kan brengen wat ik nodig heb. Ik neem de hordes en ik ga. En op het moment dat ik er vol voor ga staat ook het thuisfront ineens achter me. Alle twijfels die ik in mezelf voelde hebben zij tijdens dit proces voor me uitvergroot. Alle onzekerheid, het niet durven vertrouwen, lieten zij mij zien. Dat was niet leuk, het deed zeer. Maar het was wel nodig. Ik had hen nodig om mijn eigen schaduwkanten te durven zien.
De week daar klopte alles. Ik regelde de locatie, legde de contacten met Griekse ondernemers, durfde eindelijk zelf te rijden op het eiland en ik reflecteerde op mezelf en mijn proces. Ik kwam terug en liep op wolken want alles klopte. Ik voelde me vrij en krachtig, vol vertrouwen dat de retraite gaat slagen. Ik post het enthousiast. Er komen heel veel leuke reacties, mensen die het stoer vinden dat ik dit ‘gewoon’ doe. Ik heb mijn eerste aanmelding en ik ben superblij. Er volgt een 2e en een 3e, maar die krijgen het niet rond met hun werk in die periode en dan wordt het stil….
Beren op de weg
Hoe meer ik de stilte voel ,hoe meer de angst in mij groeit. De lichtheid maakt plaats voor beren op de weg. Alles wat er allemaal zou kunnen gebeuren, de doemscenario’s, passeren de revue. ‘Hoe heb ik het in mijn hoofd gehaald dat ik dacht dat ik dit zou kunnen, wie ben ik nu helemaal, ik heb toch geen ervaring hiermee, wat als ik geen aanmeldingen krijg, wat als het misgaat?’ Ze zijn allemaal voorbij gekomen. Alle oude patronen, overtuigingen. Ik heb ze in de bek gekeken, bevraagd, doorvoeld, bedankt en losgelaten. Ze waren er niet voor niks. Ze horen bij het proces waar ik doorheen ga. Inderdaad waar ik DOORHEEN ga. Dat betekent dat ik OOK nog steeds angsten tegenkom. En dat ik accepteer dat die bij het proces van ontwikkeling horen. Ik ben me ervan bewust dat ik ZELF de keuze maak om dingen te doen die ik spannend vind. En heel eerlijk, ik zou het niet anders willen. Ik accepteer dat het er allemaal bij hoort en dat het groeipijnen zijn.
Het mooiste is dat er dan ook weer een moment komt dat ik weer naar mijn hart durf te luisteren. Dat ik het contact weer helemaal durf te voelen met mijn droom. Dat ik het weer voor me zie. Ik ga er weer over schrijven, het vuur vlamt in me op en ik voel het in elke vezel. Ik deel erover op social media, ik praat erover met andere mensen, en als vanzelf komen de aanmeldingen binnen. Op het moment dat ik volledig geloof in mijn droom, die er helemaal mag zijn, dan stroomt het. En nu zit ik in Kefalonia en bereid ik de retraite voor. Alles heeft geleid naar dit moment. The magic is happening! Geloof in jezelf. Als ik het kan, kan jij het ook!
Liefs, Ilse