Ideeën, ik heb er zoveel. Ze ploppen als vanzelf gemakkelijk op. Ik raak er als vanzelf mee ‘bevrucht’. Ik werk ze uit, laat ze groeien en ontwikkelen. En wanneer ze klaar zijn om aan de buitenwereld te laten zien, om het product te laten zien voel ik vanalles, spanning, zenuwen, maar ook blijdschap en trots dat ik het toch doe. En als het dan geboren is, dan….Dan weet ik het niet meer. Dan weet ik niet hoe ik verder moet. Dan lijkt het wel alsof ik er niet meer op durf te vertrouwen.
Sparren
Ik heb het hierover met Nans, mijn vriendin en collega. We zijn samen in Zeeland om met elkaar te sparren en om van elkaar te leren. We stellen mijn vraag op. Al snel komt er een antwoord. Faalangst houdt me tegen om verder te durven gaan, om de volgende stappen te zetten. Ik kan mijn faalangst goed vastpakken en omarmen. Ik ben ook niet boos op de faalangst. Jaren geleden was ik dit wel. Toen vervloekte ik mezelf erom. Ik kan de faalangst zien, ik kan haar aankijken. Ik weet dat dit een deel van mij is. Een jong stukje in mezelf, een klein ik-je, wat bang en verdrietig is omdat ze bang is voor afwijzing. Dit deel hoort bij mij en ik kan hier liefdevol en met compassie naar kijken. Zoals een lieve moeder vertedert naar een jong kind kijkt. En ik kan haar geven wat ze nodig heeft. Ik ken dit deel en ik voel instinctief dat we nog niet klaar zijn. Nans weet dit ook.
Broeden
Nans vraagt me een anker te pakken voor mijn ideeën, ‘de bevruchting’. Ik pak een wit hoekig anker. Dit voelt herkenbaar en stabiel.mag ik er een pakken voor de ontwikkeling, ‘de zwangerschap’. Ik pak een rond oranje anker. Dit voelt ook bekend. Daarna een voor het ontwikkelde idee, ‘de bevalling’, het ‘ei’ wat gelegd wordt. Nu pak ik een wit rond anker. Op de eerste twee sta ik stabiel, dat voelt goed. De bevalling is spannend maar het lukt me wel, ik voel ook trots. Dan komt er nog een anker. Eén voor het ‘uitbroeden’, het ‘laten opgroeien’. Ik ga erop staan en ik zak bijna door mijn benen heen. Ik wordt overspoeld door angst en verdriet. Het komt van zo diep. ‘Is dit van jou?’ vraagt Nans. Het is niet van mij. Het voelt overweldigend. Het is rauw. Nans vraagt van wie deze angst, dit verdriet is. ‘Mijn oma’, komt meteen naar boven. Het zijn de angst en het verdriet van mijn oma. Mijn oma die drie kinderen niet heeft kunnen zien opgroeien. Drie kinderen die in de kraamtijd zijn overleden. Waarvan ze geen afscheid kon nemen. Ik doorvoel het, erken het en geef het alle ruimte. Het mag er zijn. De rauwe rouw. Dan draai ik me om. Het is tijd om de zwaarte terug gegeven. Ik heb het in liefde voor haar gedragen, maar het is niet van mij. Het voelt nu ook goed om het los te laten. Wat heb ik een respect voor haar. Ik weet en voel dat ze achter me staat.
Kwetsbaarheid
Zondag bij de yoga krijg ik nog een inzicht. ‘De ultieme hartopener’, een houding waarbij je rug hol is en je je lichaam in een overgave positie legt. Ik krijg het nooit voor elkaar. Het doet zeer in mijn lijf. Ik hou de houding niet lang vol. En dan ineens klikt het! In deze houding ben ik mega kwetsbaar. Ik kan niet snel vechten of vluchten. Het gaat echt over overgave. Wanneer je zoveel verlies hebt gehad in je systeem hoe moeilijk is het dan om je volledig over te geven? Om volledig te vertrouwen? Is het dan wel veilig om je zo open te stellen of loop je risico om gekwetst te worden? Wat logisch dat ik me dan geblokkeerd kan voelen! Zowel in mijn lichaam als in het uitbroeden van mijn ‘eieren’. Ik realiseer me dat ook op fysiek vlak ik mezelf kan helpen door liefdevol te zijn naar mezelf. Het mooie in deze gewaarwording is dat juist die kwetsbaarheid ook mijn kracht is. Want in mijn kwetsbaarheid zit ook mijn compassie, mijn speelsheid, mijn intuïtie en mijn vrijheid. Ik mag mijn kwetsbaarheid dus nog meer laten zien en inzetten om mijn ‘eieren’ uit te broeden, om mijn ‘kindjes’ te laten opgroeien. Ik mag de grenzen van mijn lichaam onderzoeken, verkennen en naar ze luisteren. Voor mezelf en om mijn oma en alle andere vrouwen in mijn systeem te eren.
Meer informatie
Heb je vragen, wil je meer weten of reageren op deze blog? Laat dan gerust je reactie achter of stuur me een persoonlijk bericht via info@ilseheijmans.nl. Je krijgt altijd persoonlijk antwoord.
Liefs,
Ilse