Ze zorgt voor iedereen, niemand komt iets tekort. Maar wanneer het op haarzelf aankomt is het lastig, vooral als het op geld uitgeven aankomt. Ze heeft het gevoel dat ze dat niet kan maken. Of dat andere mensen daar iets van vinden.
We doen een opstelling. Ze kiest verschillende vloerankers uit en gaat voelen. Er is ‘iets’ waardoor het lood in haar schoenen voelt zakken als ze naar ‘het geld’ kijkt in de opstelling. Ze krijgt een draaierig gevoel in haar buik. ‘Ik verdien het niet’ zit eronder. Er komt schuldgevoel naar boven voor het verlies wat ze ooit geleden heeft. We maken contact met haar jongere zelf en ze spreekt alles uit naar alle betrokkenen. Ze vergeeft haar jongere zelf en er volgt een diepe emotie. Ze heeft het boetekleed afgedaan. De lading is weg.
Terug in het hier en nu vertelt ze me dat ze nog in het gebouw zat. Ze had voor iedereen gezorgd maar was zichzelf vergeten. Er was als het ware een bevroren stukje achtergebleven wat ervoor zorgde dat ze zich schuldig bleef voelen. Ze heeft het hoofdstuk af kunnen sluiten. Nu kan ze met een frisse blik haar focus leggen op de toekomst.
Merk je ook dat je ergens in vastloopt of herken je steeds een terugkerend patroon waar je tegenaan loopt? Ik kijk graag met je mee.