Wanneer ik met cliënten werk dan gaan we eerst aan de slag met het persoonlijke stuk. Ieder mens heeft tenslotte eigen ervaringen die indrukken achter laten. Soms dan lijkt iets wel erg hardnekkig te zijn. Een overtuiging of een patroon. Dan wil je het niet maar lijkt het wel alsof je erin verstrikt zit. Alsof je steeds teruggetrokken wordt terwijl je wel stevig staat. Dan is het fijn om ook systemisch en karmisch te kijken. En dan zijn familieopstellingen een hele waardevolle manier om inzichten te krijgen en energetisch op te lossen.
‘Niet goed genoeg’
Dit was deze week ook zo bij een van mijn cliënten. Ze is bang dat als ze niet genoeg doet (voor anderen) hierop afgerekend wordt. Dat ze het niet doet ‘zoals het hoort’. Terwijl ze ‘zoals het hoort’ helemaal niet belangrijk vindt. Ze heeft er zelfs een hekel aan. Als haar lijf in opstand komt vindt ze het lastig om daaraan toe te geven. Het beperkt haar in hetgeen ze wil. Niet zeuren maar doorgaan.
‘Zo hoort het’
Ze geeft al veel beter haar grenzen aan. Ze kiest al veel vaker voor zichzelf. Ze is veel zachter voor zichzelf. Ze heeft al ervaren dat het verdelen van haar energie haar veel oplevert, ze functioneert dan beter en alles gaat gemakkelijker. Ze heeft al flink wat stappen gezet, maar toch…is er dan af en toe dat gevoel weer dat ze meer moet doen want ‘zo hoort het’.
Opstellingen
We stellen het op. Ze legt 2 vloerankers neer, een voor zichzelf en een voor ‘zoals het hoort’. Als ze op zichzelf gaat staan voelt ze onrust in haar benen, alsof ze harder wil lopen dan ze kan. Ze wil het graag meer dan goed doen. Ze denkt daarmee te winnen dat anderen haar aardig, lief, leuk en belangrijk vinden. Ze verliest zichzelf hiermee. Haar lijf gaat protesteren, ze voelt zichzelf er niet beter door. Ze krijgt geen betere reactie, ze wint er niets mee, dat weet ze heel goed. Ze merkt zelfs dat als ze er een tandje af doet de mensen meer naar haar toe komen.
Als ik haar uitnodig om op ‘zoals het hoort’ te gaan staan wordt ze opstandig. Ze is heel resoluut. Ze wil hier absoluut niet op gaan staan. Ze zegt meteen ‘dit hoort niet bij mij’. Dit geeft meteen ruimte.
Ze legt meer leden van haar familie neer in vloerankers. Zodra ze op een anker gaat staan voelt ze het. ‘Zoals het hoort’ komt hier vandaan, zegt ze. Dit had ze niet verwacht maar ze voelt het duidelijk. Ze voelt de verstarring, verbittering.
De last van een ander dragen
We kijken nog wat verder en er wordt nog meer duidelijk. Er werd op deze persoon neer gekeken. Hij moest zich bewijzen. Ik ga op het vloeranker staan en voel hoe een deel van mijn lijf verkrampt. Ik vraag haar wat ze wil doen. Ze spreekt zich uit en lucht haar hart. Ze legt de last terug bij de persoon voor wie zij het is gaan dragen. Het is niet haar lot, niet haar last. Op het moment dat ze de last teruggeeft voel ik de spanning zakken. Het is goed zo.
Rust
Vandaag hebben we even contact gehad. Ze voelt een soort rust, een vredig gevoel richting haar familielid.