Mijn eerste interne reactie wanneer ik de vraag krijg of ik mee wil naar een gongsessie is: “Nee Ilse, ga lekker op de bank zitten met een boek, en neem zo je tijd om te relaxen”. “Hmm, ik laat het eerst even bezinken en ik kijk even wat het precies is”, denk ik. Ik weet dat mijn ‘nee’ ook weerstand kan zijn. Dan zie ik de reacties van mijn klasgenoten binnen komen. Allemaal razend enthousiast. Ik besluit toch mee te gaan. Iedereen heeft er zin in. Ik wil geen spelbreker zijn. Het klinkt ook als een mooie ervaring die ik eigenlijk ook niet wil missen. En als het weerstand is dan wil ik het aangaan.
We komen aan in een prachtige ruimte, het ziet er sprookjesachtig uit. In het midden ven de ruimte loopt een soort straat met allemaal verschillende gongen aangevuld met Aziatische en Zuid-Amerikaanse instrumenten. We zoeken allemaal een plekje en gaan zitten of liggen om de klanken en de trilling binnen te laten komen. Het geluid begint rustig met klankschalen, regengeluiden en fluiten. Dan komen de gongen erbij. Ik schrik van de heftigheid van het geluid. Dit komt bij mij enorm hard binnen. Het dreunt enorm in mijn hoofd. Ik probeer me te focussen op rust. Mijn hoofd doet pijn. Toch blijf ik omdat ik het een kans wil geven. Misschien komt de mooie ervaring nog denk ik. Ik voel hoe stak mijn lijf zich spant. Ik verander mijn houding nog in de hoop dat het dan beter wordt. Na ruim een uur is het klaar. Mijn hoofd gonst en bonkt. Ik voel een enorme druk bij mijn slapen. Ik sta op en loop naar de andere ruimte. De stilte in.
Muur van geweld
Ik drink wat en hoop dat het zakt. Maar helaas…het voelt alsof er een muur van geweld aan tonen door me heen gegaan is. Ik herinner me de concerten, discotheken waar ik met oordopjes in liep of zo ver mogelijk achterin stond en de hoofdpijn die ik er aan over hield. Ik had zachte klanken verwacht….
Het contrast in beleving
De anderen van mij groep komen binnen. Vol verwondering, ontspannen nog nagenietend. Ik kan me niet voorstellen dat ze dit als zo fijn ervaren hebben. Er zijn zelfs mensen die hierbij in slaap gevallen zijn. Hun stemming raakt me. Het raakt me en ik voel verdriet naar boven komen. Ik had verwacht een mooie ervaring te krijgen zoals zij en ik voel me een buitenbeentje, een afwijker. De groep is heel lief en begripvol en ze zeggen dat het oké is dat mijn ervaring anders is maar op dat moment voelt het voor mij niet zo. Ik wil niet wéér het buitenbeentje, de afwijker zijn. Ik wil dat moois wat zij ervaren hebben samen kunnen delen.
Mijn innerlijk kind
Later besef ik dat ik hier geraakt wordt in een kindstuk. Een kind van een jaar of 6 wat er eigenlijk graag bij wil horen maar wat zich erg alleen voelt. Een kind wat zich op school een buitenbeentje voelde. Wat liever met jongens speelde dan met meisjes omdat de dingen die jongens speelden leuker waren. Maar waar ze eigenlijk ook niet bij hoorde omdat ze een meisje was. Een kind wat toch probeert door zich aan te passen maar zich een afwijker blijft voelen. Blijkbaar is er nog steeds een stuk in mijn wat het lastig vind om hier naar te kijken. Omdat het pijn doet. Dat stukje wat zich alleen voelt stop ik liever weg.
De kracht van het lemniscaat
Maar juist door dit deel van mezelf te zien, door me ervan bewust te zijn dat het er is en dat dit ook een deel is van mij kan het helen. Want dit deel hoort ook bij mij en heeft me mede gebracht waar ik nu ben. En dan zie ik het lemniscaat voor me. Met aan de ene kant het mezelf aanpassen en aan de andere kant het afwijken. En als ik dat op mijn leven leg dan is dat het gevecht wat ik gevoerd heb. Aan de ene kant het aanpassen om erbij te horen, niet alleen willen staan, bang zijn voor afwijzing en niet goed genoeg zijn. En aan de andere kant het mijn kop uitsteken boven het maaiveld, pionieren, anders durven zijn, dingen doen waar ik in geloof. En in het midden zit de balans. En daar zit mijn goud.
Verwachtingen
Ik verwachtte een hele mooie ervaring die ik met anderen kon delen maar ik kreeg een spiegel. Een spiegel waarin ik zie dat ik het kindsdeel in mij wat onzeker is omdat het dingen anders ervaart als anderen, toch soms nog afwijs. Wanneer ik dat stukje in mezelf accepteer, als dit er gewoon helemaal mag zijn, dan mag ik er helemaal zijn. En alleen door dit te schrijven, geef ik erkenning aan dit deel in mezelf en voel ik wat er in mij shift, en wordt dat stukje wat ik heb weggestopt in het licht gezet. Zo heel ik mezelf.
Intuïtie en lessen om te helen
Ik weet nu dat de eerste ingeving geen weerstand was maar dat het gewoon mijn intuïtie was. En als ik daar naar had geluisterd dan had ik gewoon gekozen wat goed was voor mij. Maar omdat ik bang was om af te wijken en ook nog door de ‘fear of missing out’ ging ik over mijn grenzen heen. Aan de andere kant heb ik nu weer een les geleerd en een stukje wat ik eigenlijk nog verstopte kunnen helen. Het is tijd om nog meer te vertrouwen op mijn intuïtie en op mijn eigen-wijsheid.
Voor buitenbeentjes, afwijkers, HSP-ers
Ik ben hier voor de afwijkers, de buitenbeentjes, de buiten-de-lijntjes-kleurders, de HSP-ers. De moeders en kinderen/jongeren die zo graag gewoon zichzelf willen zijn maar zich toch steeds maar aanpassen, of bang zijn om het niet goed te doen of niet goed genoeg te zijn. Die daardoor de lat hoog leggen, bang zijn om te falen en daardoor maar uit gaan stellen, voor iedereen zorgen maar zichzelf vergeten. Ik ben hier om je te helpen jezelf te omarmen, om je contact te laten maken met je eigen-wijsheid. Ik ben er om samen met jou te zoeken naar wat bij jou past. Zodat jij je leven kunt leven vanuit rust, ontspanning en authenticiteit. Jouw pure leven.
Je innerlijke kind helen
De komende 5 dagen ga ik elke dag een oefening delen die je kan helpen bij het helen van je innerlijk kind. Dus volg me op Facebook of Instagram zodat jij zelf kunt gaan ontdekken wat jij kan doen om met jouw innerlijk kind aan de slag te gaan en welke vorm bij jou past.
Meer informatie
Heb je vragen, wil je meer weten of reageren op deze blog? Laat dan gerust je reactie achter of stuur me een persoonlijk bericht via info@ilseheijmans.nl. Je krijgt altijd persoonlijk antwoord.
Liefs,
Ilse
