Faalangst en perfectionisme
Deze week had ik een gesprek met een andere moeder. Ze maakt zich zorgen om haar zoon. Hij heeft faalangst. Hij is bang om ‘het niet goed te doen’, vooral in situaties waarin hij het gevoel heeft dat hij ‘moet presteren’.
Deze moeder zoekt een oplossing voor hem. Het doet haar moederhart pijn om hem zo te zien. Ze wil hem zien genieten en hem zijn vrije gevoel terug geven. Ze vertelt dat hij last heeft van perfectionisme. ‘Daarin lijkt hij precies op mij’, zegt ze.
De hoge lat
Dit verhaal van deze dappere moeder kan ik zo op mijn verhaal leggen. Een moeder die vecht voor haar zoon. Ze vertelt hem dat het helemaal niet erg is om fouten te maken en dat hij niet perfect hoeft te zijn. Maar van zichzelf verlangt ze ‘dat ze het goed doet’. De lat is onzichtbaar voor de buitenwereld en ligt enorm hoog. ‘Kom op, schouders eronder en doorgaan’, ze is hard voor zichzelf. Het is alsof ik mezelf in het verleden hoor praten.
Wat we onszelf vertellen
We hebben het over haar innerlijke kritische stem. Haar slavendrijver. En over hoe streng deze haar toespreekt. Dan stel ik haar de vraag: ‘Hoe zou het zijn als jij je kind zo zou toespreken? Of je beste vriendin?’ Ja zegt ze dat zou echt niet kunnen! En daar heeft ze gelijk in. Maar onszelf spreken we wel op die manier toe. Streng, zonder liefde of compassie.
Na een heel fijn gesprek waarin ik haar nog wat tools geef hang ik op. Ik blijf nog even zitten. Als we voor onszelf eens net zo lief zouden zijn als voor onze kinderen.
Ik ben benieuwd welke verhalen jij van je innerlijke criticus te horen krijgt en ik vind het leuk als je het met me deelt.
