Een tijd geleden schreef ik over mijn dochter en de burnout waarin ze verkeerde. Ze vond het belangrijk dat het taboe rondom burnout doorbroken wordt en vroeg me ons verhaal te delen. Haar gedachte was: “Als ik ook maar één persoon kan laten weten dat ze niet alleen zijn, dan is het delen van ons verhaal al geslaagd.” Inmiddels zijn we bijna een jaar verder. Niet alleen Dewi heeft veel meegemaakt en is gegroeid, maar ik ook. Het was een moeilijke weg, maar van onschatbare waarde – een pad waarbij ik geconfronteerd werd met haar worstelingen en ook met mijn eigen onzekerheden.
Een stapje naar voren, en een stapje terug
Midden in dit proces leek het soms eindeloos. Er waren kleine stapjes vooruit, maar ook weer momenten van terugval. Zowel voor Dewi als voor mij leerde dit dat ontwikkelen een kwestie is van vallen en opstaan. Regelmatig twijfelde ik aan mezelf: “Doe ik het wel goed genoeg? Bescherm ik haar te veel? Moet ik strenger zijn?” De antwoorden klonken altijd: “Nee.” Ik realiseerde me dat het belangrijk is om haar eigen tempo te respecteren en te vertrouwen dat zij haar weg zal vinden. Tegelijkertijd worstelde ik met de lessen uit mijn eigen jeugd – “Kom op, schouders eronder en doorgaan” – een motto dat ik zelf zo vanzelfsprekend volgde, zonder stil te staan bij wat ik op dat moment werkelijk nodig had.
Mijn kind als spiegel
De situatie met Dewi riep ook oude angsten bij mij op, zoals de angst voor autoriteit. Ondanks dat ik er altijd voor haar zou zijn en haar niet wilde haasten, voelde ik die constante vrees voor de leerplichtambtenaar – de angst dat er druk zou worden uitgeoefend. Haar burnout fungeerde als een spiegel, die mij confronteerde met zaken waar ik zelf nog aan moest werken.
Licht schijnen op de schaduwkanten
Terwijl ik met Dewi meeging in haar herstelproces, besloot ik ook zelf hulp te zoeken bij een coach. Zij hielp me de schaduwstukken te erkennen die ik zelf had weggestopt. Ik dacht dat ik deze oude patronen al kende, maar het bleek dat ik ze opnieuw moest ervaren en doorvoelen. Het was pijnlijk om deze aspecten van mezelf onder ogen te zien – de delen waar ik niet trots op was en die ik had proberen weg te werken. Deze confrontatie deed me twijfelen over mijn eigen waarde en mijn plek in de wereld, zeker in combinatie met de onzekerheden rondom mijn nieuwe baan. Maar door ze echt te voelen, leer ik nu om er aandacht aan te geven en te ontdekken wat ze mij willen vertellen.
Toegeven aan behoeften
Toen Dewi’s schooljaar ten einde kwam en ze was aangenomen voor haar vervolgopleiding, leek de druk van haar schouders te vallen. Het idee van een nieuwe start met vakken die haar goed liggen, gaf ons beiden rust, ook al bleef de vraag of ze de hele dag kon volhouden. Tijdens de zomervakantie zorgden we voor een vast ritme. Ze merkte al snel dat regelmaat en beweging haar energie gaven. Samen vlogen we naar Tenerife, wandelden door de natuur en gingen op ontdekkingstochten. Ik luisterde naar haar, hield rekening met haar grenzen en energie, maar lette ook op mijn eigen behoeften. Zo kozen we er samen voor dat zij op de finca bleef, terwijl ik naar het strand ging – een moment waarin we allebei leerden toe te geven aan onze eigen behoefte aan ruimte.
Een nieuwe start
Na de vakantie begon Dewi aan een opleiding tot audiovisueel specialist. Het was spannend: een nieuwe school, nieuwe klasgenoten, nieuwe docenten en een nieuw ritme. Maar al snel verdwenen de twijfels. Dewi begon weer te stralen! Ondanks dat de nieuwe omgeving in het begin overweldigend was, vond ze al snel haar draai. Ze vertelde letterlijk dat ze het gevoel had echt iets te leren. De combinatie van praktijk, creatief denken en theorie bleek perfect voor haar. Niet langer voelde ze zich als een vreemde eend in de bijt; ze pakte zelfstandig taken op, nam verantwoordelijkheid en liet haar stem horen.
Het hier en nu
We zijn inmiddels meer dan een half jaar onderweg, en de verandering is indrukwekkend. Ik heb mijn dochter zien groeien van een onzeker meisje naar een tiener die weet wat ze wil en waar ze zich in wil ontwikkelen. Natuurlijk speelt haar gevoeligheid soms nog een rol, en als ze over haar grenzen gaat, laat haar lichaam dat duidelijk merken. Ze weet inmiddels hoe belangrijk het is om daarna even de tijd te nemen om te herstellen – iets wat ik enorm bewonder.
Op school kreeg ze een test over welk type je bent als je samenwerkt, welke rol je op je neemt. Dewi vond dit een hele lastige opdracht want het is afhankelijk van de situatie, de opdracht en welke rol de anderen pakken. Voorheen zou ze de handdoek in de ring gegooid hebben. Dit keer niet. Ze heeft ermee geworsteld maar uiteindelijk ingeleverd. Ze was te laat maar kreeg van de docent complimenten omdat ze zo goed had onderbouwd met voorbeelden en gereflecteerd op haar eigen handelen.
Als moeder ben ik inmiddels een stuk relaxter geworden als het aankomt op mijn kinderen. Ik vertrouw erop dat zij hun eigen pad kunnen bewandelen, en ik leer steeds meer om mijn eigen angsten en verwachtingen los te laten. Accepteren, loslaten en vertrouwen. Ze komen er wel op hun eigen manier, dat weet ik zeker. Ik ben trots op haar en haar broer!
Mijn verhaal
Dit is mijn verhaal – een verhaal van groei, worsteling en bovenal vertrouwen. Een verhaal waarin zowel mijn dochter als ik hebben geleerd dat het pad naar herstel niet rechtlijnig is, maar dat elke stap, zowel vooruit als achteruit, waardevol is op de weg van je leven.
Heb je vragen of wil je een reactie achterlaten? Neem gerust contact met me op. Je bent niet alleen.
