Vorig schooljaar…

Vorig schooljaar liep ze al op haar tenen. Ze is veel ziek. Buikpijn, hoofdpijn, koorts en heel erg moe. Ook klaagde ze vaak over haar gewrichten. Ze worstelt zich door het schooljaar heen en we hopen dat ze in de zomervakantie op zal laden. Dat gebeurt dus niet. Ze slaapt veel, heel veel, maar wordt wakker en voelt zich nog steeds moe. Het schooljaar gaat weer van start. Ik maak me zorgen, zet haar op extra vitamines en geef haar heel bewust ruimte. Na een paar weken aanmodderen op school neem ik haar mee naar de huisarts om haar vermoeidheid te bespreken. Er wordt bloed geprikt maar daar komt niets uit. Toch nog maar even aankijken dan.

In november…

In november verslechtert de situatie. Ze slaapt nog meer. Haar lontje is kort. Ze wil met rust gelaten worden en trekt zich nog verder terug. Opnieuw gaan we naar de huisarts. Ik uit mijn zorgen en wil dat er breder gekeken wordt. We worden, na aandringen, doorgestuurd naar de kinderarts. Daar kunnen we in december terecht. De huisarts heeft wel door dat haar belastbaarheid echt verminderd is en ik verzoek school om haar dagen in te korten. Daar wordt goed aan meegewerkt. Ze gaat in december nog maar halve dagen naar school. In de middag kon ze rust pakken. Het huiswerk laten we achterwege want als ze thuis komt is ze op.

“Eenzaam in de klas: De stille strijd”

Intussen…

Intussen, na lang wroeten, kom ik erachter dat ze zich eenzaam voelt in de klas. Ze zit niet meer bij haar vriendinnen. Ze wordt niet gepest maar ze vindt ook geen aansluiting. Negeren is misschien een betere omschrijving. Ze wordt niet gezien. Niet door klasgenoten en niet door haar mentor. Ze voelt zich alleen. Ik ben blij dat ik hierachter kom want dit kan ik bespreekbaar maken. Ik neem contact op met school. Ook daar zien ze dat ze aan het verpieteren is. Ze hebben het goed willen doen door haar in een rustigere klas te zetten maar hebben daarbij het missen van haar vriendinnen niet ingecalculeerd. Dewi kan over het algemeen wel met iedereen overweg dus ze hebben erop gerekend dat ze wel nieuwe contacten zou maken. Aan de oppervlakte is dat ook zo. Dewi voelt veel aan en kan ook met veel mensen overweg, maar ze zal zich niet snel bloot geven. Haar vertrouwen is een aantal keer flink geknakt en daardoor beschermt ze zichzelf. Ze wordt na een gesprek naar de andere klas gezet, met een andere mentor, en we hopen op vooruitgang.

Na de overplaatsing…

Na de overplaatsing zie ik wel een verandering in haar humeur. Ze heeft steun van haar vriendinnen en de mentor ziet haar echt. Toch blijft haar energielevel erg laag. Intussen heeft ze ook bij haar bijbaantje aangegeven dat ze minder belastbaar is en naar de kinderarts moet. Ze geeft aan dat ze minder uren wil werken en in november stopt ze helemaal. Dit is een opluchting voor haar.

“Onderschat en Onbegrepen: De worsteling met misvattingen en vooroordelen”

So far so good…

So far so good, zou je misschien denken. Helaas is niet iedereen in de omgeving zo begripvol. Met regelmaat krijgen zowel Dewi als wij te maken met onbegrip en met opmerkingen die echt niet leuk zijn. Dewi krijgt te maken met mensen die heel veel nadruk leggen op alles wat ze zou missen op school. Een docent die blijft mailen over het maken van een opdracht en daarbij steeds aangeeft dat dit consequenties gaat hebben voor haar examen. Alle docenten zij al lang ingelicht. Ze is helemaal niet bezig met examens. Ze is bezig met overleven, zichzelf overeind houden en te dealen met het proces waar ze in zit. Uiteindelijk durft ze aan te geven dat ze andere prioriteiten heeft. Wat ben ik trots op haar! Een ander dacht een grappige opmerking te maken: ‘Je bent gewoon een luie puber, haha’, niet wetende wat de impact van zo’n lompe opmerking is. Mensen die zeggen: ‘Kom op, je bent een jonge meid. Iedereen is wel eens moe!’ Mensen die persee willen praten en een massa vragen stellen. Mensen die willen helpen en komen met een overload aan goed bedoelde adviezen. ‘Je moet dit en je moet dat’. Allemaal vanuit de beste bedoelingen, maar juist dat woord ‘moeten’ is al fout. Ze wordt er alleen maar gefrustreerd van en trekt zich verder terug.

Ook wij krijgen genoeg opmerkingen…

Ook wij krijgen genoeg opmerkingen, vooral ik als moeder. ‘Ach, pubers zijn gewoon lui’ en ‘je moet ze gewoon naar school schoppen, ze zijn niks meer gewend’. Woest word ik ervan! Want anderen zien niet hoe Dewi eraan toe is. Hoe ze zich ’s morgens letterlijk uit bed moest slepen en hoe ik haar op sommige dagen echt niet uit bed kreeg in de ochtend. Ze zien niet haar opgezwollen witte gezicht boven de dekens, de wallen onder haar ogen en de strijd die we soms hebben omdat ik me verplicht voel om haar toch uit bed te krijgen, wetende dat alleen in bed liggen echt niet gaat helpen. Ze zien niet het verdriet in haar ogen als ze merkt dat zelfs afspreken met vriendinnen al heel veel energie kost en ze daardoor nog meer terug trekt. Ze wil wel vanalles doen, overal aan meedoen, maar het lukt niet.

“Op weg naar herstel: Een nieuw pad van begrip en behandeling”

In december gaan we naar de kinderarts. Ze neemt echt de tijd, luistert heel aandachtig en neemt Dewi en ons serieus. Ze doet wat onderzoeken. Ze geeft aan dat haar systeem overbelast is en dat ze continu ‘aan’ staat. Ze legt uit dat Dewi haar hersenen het signaal ‘ontspanning’ niet meer oppikken en als het ware overprikkeld zijn. De bevestiging van wat ik eigenlijk al weet. Ik begrijp ook waar het vandaan komt. Maar ik kan het niet ‘fiksen’. En dat is wat ik zo graag wilde. Ik moet op mijn handen zitten want van mij neemt ze niets aan (en terecht). Soms is veel kennis onhandig en zit het in de weg. Ik moest niet ‘helpen, analyseren en coachen’, ik moet er alleen maar ‘zijn’ in mijn rol van moeder. Voor Dewi werkt praten niet want bij elke vraag die gesteld wordt, vraagt zij zich af hoe dit bedoeld wordt, in welke situatie en wat het juiste antwoord op de vraag zou kunnen zijn. Vragen over gevoelens zijn lastig. Ze voelt zo veel en het is moeilijk om er woorden aan te geven. De kinderarts heeft dit goed door. Ze ziet ook wat de vele vragen doen met Dewi. Ze zit te geeuwen en haar ogen vallen dicht. Het licht gaat letterlijk uit.

“Een Plan van Aanpak: Behandelingstraject en Therapieën”

Er wordt een ALK (aanhoudende lichamelijke klachten) traject opgestart. Eind december start ze bij een psychosomatisch kinderfysiotherapeut. Het duurt even voor ze het vertrouwen van Dewi wint want ze moet eerst ook even aftasten en uittesten hoe ze in situaties reageert. Ze gaat in gesprek met Dewi en gebruikt hiervoor de verbinding die ze hebben, beiden zijn ze gek op paarden. Ook gaan ze fysiek aan de slag. Op een speelse manier, wat ook echt bij Dewi past, op zoek naar grenzen, verdelen van je energie, keuzes maken en spieren versterken rondom knieën en enkels want ze is hypermobiel. Zelf starten we paardencoaching op. Omdat we denken dat ze van de paarden meer leert dan van cognitieve gedragstherapie. De fysiotherapeut en de kinderarts moedigen ons initiatief ook aan. Ook de revalidatiearts kijkt mee. Zij schakelt de ergotherapeut in. Hierbij voelt Dewi enorm veel weerstand. Deze dame blijft haar best doen om een ingang te zoeken en ik bewonder haar geduld want Dewi vind haar benadering vaak lastig (ze stelt veel vragen) en laat dit ook duidelijk merken. Ze gaat met Dewi aan de slag om inzicht te krijgen in wat energie kost en waar ze energie van krijgt. Ook wat ontspanning oplevert en wat beweging doet. Ze komt erachter dat Dewi absoluut niet gevoelig is voor ‘beloning’ in de zin dat je een doel behaald. Dus de stappenteller gaat van tafel en de dartpijlen komen ervoor in de plaats. Dit is precies hetgeen waarmee ze een doorbraak krijgt. En Dewi ontdekt dat dit ook een manier is naast de bokszak waarmee ze frustratie kan uiten, kan oefenen met focus en ook nog lol kan hebben.

“Een Rustig Leertraject: Aanpassingen in School en Dagelijks Leven”

Het schema van halve dagen naar school blijkt vaak nog wat te veel te zijn. Vaak komt het neer op 4 ochtenden. De schoolarts is inmiddels ook betrokken en deze houdt het schema aan. Er wordt geen druk opgevoerd wat zorgt voor rust. En dat kunnen we allemaal goed gebruiken.

We hebben vaak afspraken in het ziekenhuis en met de fysio. Daarnaast moet er ook wat gebeuren op schoolvlak. Dewi heeft tijd gehad om na te denken over wat ze wil en voor haar is het duidelijk. Ze stopt met de Havo na dit jaar en stapt over naar MBO. Het praktisch bezig zijn is wat ze mist. Ze zegt: ‘ik wil leren door te doen en te ervaren, niet alleen maar theorie uit boeken’. Een opmerking die ik al veel vaker uit haar mond gehoord heb.

Er komen kijkdagen, meeloopdagen en open dagen bij. Intussen voel ik druk vanuit school want voor 1 april moet ze ingeschreven zijn en ze weet nog niet wat ze wil. Er zijn veel dingen die ze leuk vindt en keuzes maken is niet haar sterkste kant. Ik wil haar niet onder druk zetten maar voel zelf wel de druk. Ook krijg ik het advies om een andere school niet te veel te vertellen over haar huidige situatie want dan zou ze geweigerd kunnen worden. Die opmerking maakt me furieus. En ik heb het gevoel alsof mijn hart in 100.000 stukjes uit elkaar klapt. Ze is zo hard aan het werk, kijkt naar zichzelf, is aan het leren over zichzelf, en dan kan iemand zeggen dat ze niet toe wordt gelaten omdat ze teveel zorg nodig heeft? Zorg die we zelf in werking hebben gezet nota bene. Ik voelde me machteloos. Kan dit zomaar?

“Moederschap in Balans: Tussen Zorg, Werk en Zelfreflectie”

De volgende dag kom ik op mijn werk, ik ben in januari gestart met een nieuwe baan als opbouwwerker naast mijn praktijk. Mijn collega’s, die me inmiddels al aardig kunnen lezen, zien meteen dat het mis is. Ik ben vanaf het begin, zoals altijd, een open boek geweest en heb ook verteld wat er thuis speelt. Hortend en stotend komt het verhaal eruit. Zoveel tranen, het blijft stromen. Het fijne is dat ze gewoon aanwezig zijn. Geen advies, alleen er zijn. Daarin zit voor mij zoveel. En daarna de vraag ‘wat wil je? Wil je naar huis of wil je blijven?’ Gewoon een vraag zonder oordeel of advies. Ik blijf. Juist de afleiding van mijn werk, voor anderen van betekenis kunnen zijn, mooie verbindingen tot stand brengen is voor mij nu zo belangrijk, het houd me overeind.

Natuurlijk heb ik ook mijn cliënten in de praktijk nog. Elke sessie is mooi om te mogen doen. Om te zien wat er veranderd bij mijn cliënten is nog steeds een cadeau. Juist de balans tussen loondienst en ondernemen geeft me de steun die ik nodig heb. Het zorgt voor veerkracht.  Van nature kan ik heel goed piekeren en juist de verhalen van anderen zorgen ervoor dat ik dingen in een ander perspectief kan zien. Steeds weer krijg ik spiegels voorgehouden. Zie ik punten die ik bij mezelf ook nog niet volledig geaccepteerd en omarmd heb. Precies die punten waar ik nog in mag groeien.

“Een Roep om Begrip: Het Zoeken naar Oplossingen in Samenwerking met School”

In plaats van furieus en opstandig het gevecht aan te gaan (wat ik in zo’n geval als eerste reactie doe), zoek ik contact met school, speek ik mijn zorgen uit en vraag ik om een groot overleg. Ik wil alle kaarten op tafel hebben en duidelijk weten waar we aan toe zijn. Maar ik wil ze ook laten weten dat we zien dat ze hun best doen. De mentor belt me naar aanleiding van mijn mail. Ik stel me kwetsbaar op en vertel wat de situatie met me doet. Hoe het is voor mij als moeder om mijn kind te zien struggelen en het gevoel te hebben om overgeleverd te zijn aan ‘het systeem’. Deze docent herkent het.  Hij heeft met zijn kind ook een weg afgelegd. Hij stelt me gerust en gaat uitzoeken hoe het zit. Een week later is het groot overleg. En ineens zijn er weer opties. Dewi kan werk gaan doen als voorbereiding op het MBO. Dit sluit veel beter aan met haar plan voor volgend jaar en je merkt meteen dat dit motiveert. Ze heeft het gevoel iets te gaan doen wat zin heeft.

Ze kiest na wikken en wegen voor de opleiding Audio Visueel. Om geselecteerd te worden moet ze een filmpje maken van 60 tot 90 seconden waarin ze een verhaal verteld. Dit is heel goed gelukt. Inmiddels is ze aangenomen. De docent complimenteert haar met hetgeen ze ingestuurd heeft. Tranen schieten in haar ogen, dit compliment betekent zoveel voor haar. Hij is op de hoogte van het traject waar ze in zit en het proces waar ze doorheen gaat. Hij geeft aan haar potentieel te zien en dat geeft haar vertrouwen.

“De reis van acceptatie en groei: Een persoonlijk verhaal over ouderlijke zorg en loslaten”