, De laatste keer dat ik alleen een reis ondernam is bijna 25 jaar geleden. Ik heb daar zoveel uitgehaald. Juist omdat ik op mezelf werd teruggeworpen. Ik maakte mijn eigen keuzes en deed wat goed voelde. Ik stuitte toen al op veel weerstand. Er waren nog geen mobieltjes dus ik was niet bereikbaar en dan als jonge meid alleen in Turkije (dat ging prima hoor). Nu ik zelf moeder ben begrijp ik die angst veel beter. Toen vond ik het overdreven en overbezorgd. Mijn vertrek zette de verhoudingen op scherp en toch was het het beste wat ik voor mezelf kon doen op dat moment. En dat was nu weer zo.
Droom versus schuldgevoel
Het blijft kriebelen. De wens om alleen naar Kefalonia te gaan. De laatste jaren steeds vaker. Maar steeds is er iets wat me tegenhoud. De kinderen zijn te jong, werk, niet lief, geld, en nog veel meer oordelen.
Toch blijft het knagen. Het is niet gemakkelijk maar ik voel aan alles dat ik dit moet doen. Ik heb op behoorlijk wat tenen getrapt, mensen boos gemaakt, teleurgesteld. Terwijl ik het heel lastig vind om met deze gevoelens te dealen komt er ook een andere waarheid naar boven. Het is alsof mijn ziel me roept. De zachte stem van rede. Ik heb een droom. Ik zeg al 3 jaar dat er een dag komt waarop ik een retraite ga organiseren op de plek waar voor mij alles samen komt. De energie op deze plek is zo bijzonder. De rust, de kleuren, de geuren, deze plek roept me, ze is magisch.
Om dit te kunnen realiseren moet ik erheen. Alleen. Zodat ik echt op mezelf aangewezen ben en dicht bij mezelf kan blijven. Want ik voel aan alles dat dat belangrijk is. Dat ik het op mijn manier opzet. Ik ga er naartoe om te werken, locaties te bekijken en om te zien wat ik allemaal moet organiseren om mijn droom te realiseren. Ik koop mijn ticket en vertrek op 21 oktober voor een week naar Kefalonia. Mijn geliefde eiland.
Deze week wordt een fantastisch reis die me enorm veel oplevert op allerlei vlakken. Ik zal deze week steeds een stukje delen. En ik zal alvast een tipje van de sluier oplichten: Het retraite komt er!
