Waarschuwing: “In dit blog deel ik persoonlijke ervaringen met seksueel grensoverschrijdend gedrag. Lezen kan emoties oproepen. Zorg goed voor jezelf.”

Ik dacht dat ik het verwerkt had…

Sinds november ben ik weer bezig met mijn eigen proces wat te maken heeft met misbruik en seksueel grensoverschrijdend gedrag. Ik dacht dat ik het al helemaal verwerkt had maar mijn lichaam denkt daar anders over. En regelmatig wordt er iets getriggerd wanneer ik te maken heb met ‘moeten’, wanneer ik het gevoel heb dat mijn grens niet serieus wordt genomen of wanneer ik iemands houding als autoritair ervaar. In november kwam pas het laatste stukje van de puzzel naar boven. Het stukje dat ik op 6-jarige leeftijd voor de eerste keer al te maken heb gehad met misbruik. Pas toen durfde ik het echt aan te kijken. Pas toen realiseerde ik me hoe klein ik was. Hoe groot mijn angst was. Ik dacht dat ik het al helemaal verwerkt had maar met het laatste puzzelstukje ging ik weer opnieuw door een proces. 

Schuld en schaamte

In mijn praktijk heeft 70% van mijn klanten te maken gehad met seksueel grensoverschrijdend gedrag. Ik merkte op een gegeven moment dat ik het wel opvallend vond dat ik gevoelige vrouwen met trauma op dit vlak kennelijk aantrek. Ik begrijp nu dat dit komt door mijn eigen ervaringen. Ik heb dit nooit openlijk gedeeld. Omdat de angst voor wat ‘men er wel niet van zal denken’ enorm groot is. Toch bleef het knagen. Juist omdat niet het misbruik zelf voor de grootste pijn heeft gezorgd maar de gevoelens van schuld en schaamte die eraan gekoppeld zijn. ‘Had ik niet dit kunnen doen’. ‘Wat als ik dat had gedaan’. ‘Ben ik wel duidelijk genoeg geweest?’ ‘Heb ik het zelf niet opgezocht?’ En ga zo maar door. Wegstoppen voor de grote buitenwereld is makkelijker dan het open gooien en het risico lopen dat ‘men er wat van vindt’.

Omdat ik het toch wil delen moest ik open zijn naar mijn familie. Mijn man wist alles al en steunt me hierin. Het was moeilijk om het te bespreken met mijn kinderen want ik wist niet hoe ze zouden reageren, maar hun reactie was ‘mama, als jij dit wilt moet je het open gooien. Je helpt daarmee het taboe te doorbreken.’ Het raakte me dat ze zo achter me staan. En dat ze de noodzaak zien en voelen, dat het stilzwijgen wat collectief gebeurt, doorbroken moet worden. Daarna besprak ik het met mijn moeder. Dit was pijnlijk. Omdat zij enorm haar best deed toen ik jong was om me veilig te houden. Van kinds af aan hoorde ik dat het gevaarlijk was om alleen in het donker te fietsen omdat je dan van de fiets getrokken kon worden. Ook zij steunt me in het delen van mijn verhaal.

Het meisje dat ik was

Als klein meisje was ik nieuwsgierig en onderzoekend. Ik zag de wereld als een plek waar veel te ontdekken viel. Ik was niet bang aangelegd en makkelijk in vertrouwen. Op mijn 6^e is er iets gebeurd met mij. Ik weet dat de angst die daarbij hoort heel groot was. Ik was klein en de ander was groot en had autoriteit. Ik heb er slechts flarden herinnering van. Ik ben hierbij enorm geraakt in mijn gevoel van veiligheid en onbevangenheid waarmee ik de wereld om me heen ervaarde.

Tijdens mijn tienertijd ging mijn lichaam snel in ontwikkeling. Dit werd ook opgemerkt door jongens om me heen. In het zwembad was het voor jongens een spel om te proberen borsten aan te raken of een badpak naar beneden te trekken. Dit deden ze nooit alleen, altijd met kleine groepjes. Ik kon er enorm boos van worden, maar dat zorgde er alleen maar voor dat er nog harder om gelachen werd.

In mijn tienertijd kreeg ik aandacht van een jongen die een stuk ouder was dan ik. Hij was heel aardig tegen me en ik voelde me gezien door hem. Wat begon met een kusje ging al snel verder. Ik wist niet wat ik moest. Alles ging stiekem. Ik was bang en voelde dat het niet oke was. Ik durfde niks te zeggen. Het was vooral heel verwarrend omdat hoewel ik dingen niet wilde, mijn lichaam wel reageerde op de aanraking. Blijkbaar was het dan wel oke toch? Dat prentte ik mezelf maar in. Dit ‘onderzoek’ heeft een aantal jaar geduurd. Totdat hij serieuze vriendinnen kreeg.

Toen ik bijna 15 was kreeg ik mijn eerste echt vriendje. Hij was 6 jaar ouder dan ik. Ik zag er ouder uit en voelde me al heel volwassen. Een vriend die zoveel ouder was maakte dat ik me serieus genomen voelde. Het begon rustig, maar al gauw werden zijn verwachtingen hoger. Mijn ‘nee’ werd overruled met de opmerking dat ik ‘een grote meid’ moest zijn. Hij gebruikte dwang en chantage om zijn zin door te drijven. In het begin probeerde ik me te verzetten maar dat leek het alleen maar erger te maken. Uiteindelijk merkte ik, dat mijn lichaam overgeven zodat hij het kon gebruiken, het beste werkte. Mijn geest zweefde naar boven en fladderde weg. Later leerde ik dat dit dissociatie heette. Na een aantal maanden was hij uitgespeeld en verloor zijn interesse.

Ik kreeg erna weer een ouder vriendje en bleef op die manier eigenlijk zoeken naar veiligheid. Deze jongen heeft me nooit iets gedaan gelukkig. Maar hoe ik een normale seksuele relatie kon hebben wist ik niet. Zodra er seks in het spel kwam schakelde ik mijn lichaam en geest los van elkaar. Na bijna een jaar ging het uit en was ik klaar met jongens.

Eindelijk woede

In die tijd, ik was 16, bijna 17, begon ik me pas te realiseren wat er allemaal gebeurt was. Ik werd boos. Niet gewoon boos maar woest. Ik wilde niet dat er nog iemand aan m’n lijf zat. Ik kwam in mijn alternatieve periode terecht. Kleedde me vooral in zwart, legerkisten aan want daar zaten stalen neuzen in en je kon er hard mee trappen. Grote slobbertruien. Zwarte oog make-up. Als mensen echt interesse hadden zouden ze wel verder kijken dan alleen naar het uiterlijk. Dit uiterlijk hielp me om me veilig te voelen. Het was mijn pantser. De mensen waarmee ik omging waren bereid om voorbij het pantser te kijken. Ik weigerde om mezelf nog te laten bekijken als ‘prooi’.

Toen ik het huis uitging was ik nog steeds bang. Als ik in het donker fietste had ik een kettingslot in mijn hand zodat ik van me af kon slaan als het nodig was. De truc met de sleutelbos in je handen waarbij je een sleutel tussen twee vingers klemt paste ik toe als ik liep. Als iemand me aanraakte, al was het per ongeluk dan mepte ik om me heen. Met een grote mond, vaak cynisch taalgebruik, kon ik ‘mannen’ op een afstand houden. Ik werd het ‘blijf van mijn lijfhuis’ genoemd.

Jaren later op een vakantie is er nog een incident geweest met een vakantieliefde. Mijn ‘nee’ werd niet gehoord. Ik heb geprobeerd om weg te komen maar het lukte niet. Ik was toen al volwassen. Ik schaamde me kapot omdat ik niet bij machte was geweest om hem tegen te houden. Ik was er weer ingetrapt. Het was mijn eigen schuld hield ik mezelf voor.

Het gekke is dat ik ondanks alle ervaringen toch nog steeds jongens/mannen als vriend had/heb. Mannen/jongens die nooit iets geprobeerd hebben. Die wel mijn grenzen respecteerden, het voor me opnamen en voor me uitkeken. Mannen die me vertrouwen gaven dat niet alle mannen ‘op jacht zijn’ en een vrouw als prooidier zien, of als iets wat ze zichzelf kunnen toe-eigenen.

In de jaren die erna kwamen heb ik het grootste deel van mijn ervaringen mentaal verwerkt. Ik kan erover praten zonder dat ik meteen van slag ben. Maar mijn lichaam kan nog steeds getriggerd worden. En dan kan een vecht-of vlucht reactie het onbewuste mechanisme zijn om me veilig te houden. Vooral in periodes waar ik meer spanningen ervaar, wanneer ik het gevoel heb dat ik niet gehoord wordt, mijn grenzen niet gezien worden, of als ik het gevoel heb dat mijn autonomie in het gedrang komt dan gaan alle alarmbellen rinkelen. Er komt een oer instinct in mij naar boven want na de allerlaatste keer dat er over mijn grens heen gegaan is heb ik mezelf beloofd NOOIT MEER! Ik voel sterk wat ik wel en niet wil, vaak zelfs zonder dat ik een logische rede eraan kan hangen.

Veel meer dan mijn trauma

Inmiddels heb ik ook geleerd dat ik niet mijn trauma ben, niet mijn verhaal ben. Ik ben veel meer dan dat en veel groter dan dat. Schuld en schaamte hebben me jaren klein gehouden en gevangen gezet. En dit zie ik ook bij mijn klanten. Het is niet het misbruik aan zich. Het is de schuld en schaamte die we collectief voelen. Het is het goedpraten van gedrag. Het is het kwalijk nemen van onszelf dat we nog meer hadden moeten doen. Niet op die plek hadden moeten zijn. Of omdat we zichtbaar geweest zijn.

Op dit moment wordt er heel hard geroepen dat de daders vluchtelingen zijn of allochtonen. De jongens en mannen over wie ik het heb waren allemaal Nederlands, op de laatste na, maar toen was ik zelf in het buitenland. Heel vaak wordt er gezegd dat ‘onze mannen’ dit niet doen. Dat klopt niet. Het gebeurt vaak, heel vaak. Maar omdat het veelal juist familie, vriendjes, partners of bekenden zijn, wordt er vaak over gezwegen. Omdat vrouwen bang zijn om het naar buiten te brengen. Loyaliteit is groot. Vrouwen denken niet alleen aan de gevolgen die het voor henzelf heeft, maar ook aan de gevolgen voor mensen in de omgeving. Daarnaast wordt er ook nog steeds veel vergoelijkt. Meisjes en vrouwen moeten er niet zo zwaar aan tillen, het was maar een grap etc. En de samenleving keurt dit nog steeds goed.

De discussie die is losgebarsten doet iets met mij. Het raakt me. Ik weiger mezelf nog langer te hullen in schuld en schaamte, mezelf te verontschuldigen voor de momenten dat ik geflirt heb, me te schamen voor mijn verlangens en voor mijn sensualiteit.  Voor alle vrouwen van mijn generatie, de vrouwen van de generaties voor mij, voor mijn kinderen en alle generaties na mij, hoop ik dat ons zwijgen doorbroken wordt. Ik ga staan. Ik doorbreek mijn zwijgen nu. Mijn lichaam kan geschonden zijn, maar ik ben niet verslagen. Mij ziel buigt niet.

Liefs, Ilse

PS 1: Voel je vrij om me een reactie te sturen wanneer mijn verhaal je raakt of met jou resoneert, of misschien juist helemaal niet. Soms heb je iemand nodig die alleen maar luistert. En dan kan het fijn zijn om dat te doen bij iemand die verder bij je vandaan staat.  Voel je vrij om contact op te nemen.

PS 2: Denk je dat deze blog voor iemand anders interessant kan zijn? Voel je vrij om hem te delen.